Zapytaj o to mieszkańców innych krajów Europy. Zdziwisz się ich odpowiedziąnavy(robo) pisze:Odnosze takie wrazenie,ze my jestesmy fenomenem w skali swiatowej ....zawsze u nas konczy sie na słowach a nie na czynach i tu jest chyba nasz problem narodowy !
Tu niestety się zgodzę. Niemniej brakuje na Błyskawicy kogoś (konsultanta?) kto miałby jakieś większe pojęcie o muzealnictwie (dodam, że większe niż panowie z MMW), kogoś kto liznął świata i zobaczył jak to wygląda to tu to tam.Wicher pisze:Biorąc pod uwagę to, że budynek MMW jest w stanie surowym a stan eksponatów w skansenie MMW pozostawia wiele do życzenia, pod opiekę kmdra Kudeli nie powinno się oddawać nawet trapu Błyskawicy!
http://trojmiasto.gazeta.pl/trojmiasto/ ... Gdyni.htmlKolejny powrót Batorego - tym razem z Helu do Gdyni
Aby uchronić okręt przed pocięciem na żyletki, wmurowano go w nabrzeże helskiego portu. Tam, kompletnie zapomniany, spędził ponad 30 lat. Dziś "Batory", najstarszy polski okręt wojenny, doczekał się w końcu remontu
- "Batory" to perełka - zachwyca się Tomasz Falba, publicysta historyczny miesięcznika "Nasze Morze" od początku osobiście zaangażowany w projekt ratowania jednostki. - To, obok "Błyskawicy", jeden z dwóch polskich okrętów wybudowanych jeszcze przed drugą wojną światową, które zachowały się do dzisiaj. Ale jedyny, który brał udział we Wrześniu 1939. Jest zresztą starszy o kilka lat od sławnego niszczyciela.
Kuter pościgowy "Batory", rocznik 1932, został zaprojektowany i zbudowany w Modlinie. Liczy 21,2 m długości i 3,6 m szerokości. Przed drugą wojną światową służył w straży granicznej, ścigając po wodach Zatoki Gdańskiej przemytników alkoholu i papierosów - w czym zresztą był niezwykle skuteczny, dzięki możliwości osiągania ponad 24 węzłów prędkości.
W 1939 r. w szeregach marynarki wojennej przewoził rannych pomiędzy Gdynią a Helem. Ale zasłynął dopiero ucieczką. - Tuż przed kapitulacją Półwyspu Helskiego dowodzący jego obroną Józef Unrug pozwolił oficerom i marynarzom uciec na "Batorym" z Helu - mówi Falba. - Udało mu się przedrzeć przez niemiecką blokadę i dotrzeć do Szwecji. Dotarł tam bezpiecznie z 16 ludźmi na pokładzie.
W 1946 r. o jednostkę upomniała się polska marynarka. "Batory" trafił do Gdyni, zasilając Wojsko Ochrony Pogranicza. W latach 60., zastąpiony nowszymi jednostkami, został wycofany ze służby i przekazany Lidze Obrony Kraju w Warszawie, gdzie przez lata służył jako obiekt szkoleniowy.
- W listopadzie 1973 roku ukazała się notka w miesięczniku "Morze" [dziś za kontynuatora tradycji tego pisma uchodzi "Nasze Morze" - red.] o "Batorym", który podtopiony podupadał w warszawskim porcie - relacjonuje Gerard Łukaszewicz, wtedy zastępca dowódcy pomocniczych jednostek pływających ds. technicznych w porcie wojennym Hel. - Sprawą zainteresowałem władze naszej jednostki. Mówiło się, że "Batory" zostanie pocięty na żyletki. Nie mogliśmy na to pozwolić, bo to przecież jednostka silnie związana z Helem. Pojechałem do Warszawy z propozycją zrobienia z okrętu pomnika, czyli wmurowania go w nabrzeże portu. Udało się. Wynegocjowaliśmy z LOK przekazanie "Batorego" do Helu.
W kwietniu 1974 r., kuter pościgowy po małym liftingu trafił do Helu, gdzie został wbetonowany w nabrzeże opustoszałego już Portu Wojennego. I stałby tam do dziś, gdyby tym razem nie upomniał się o niego kmdr por. dr Sławomir Kudela, dyrektor Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni, który ponad rok temu zaczął zabiegać o "Batorego". Zgoda dowództwa przyszła pod koniec ub.r. Okręt miał zostać udostępniony zwiedzającym już w trakcie tegorocznego sezonu turystycznego, ale problemem okazało się znalezienie chętnej do remontu jednostki stoczni. Zadania podjęła się w końcu firma konserwatorska Gotyk z Lubicza k. Torunia. Wycenione na 40 tys. zł prace ruszyły w lipcu. Finał - w grudniu.
- Niestety przez ponad 30 lat stania w Helu okręt został zdewastowany, totalnie wybebeszony - relacjonuje Sławomir Lewandowski, właściciel Gotyku. - Zaginął nie tylko silnik i pompy, ale też cała infrastruktura. Nie oszczędzono nawet bulajów. Zachował się jedynie telegraf maszynowy.
"Batory" składał się z pięciu wodoszczelnych pomieszczeń - dziobowego, marynarskiego, w skład którego wchodziła kuchnia, koje i pokój telegrafisty, maszynowni, pomieszczenia oficerskiego (dwie koje) i magazynku bosmańskiego. A wszystko to na kilkudziesięciu m kw.
- Dzięki temu, że blacha pierwotnie została ocynkowana, a w trakcie budowy zastosowano metodę nitowania, stan Batorego powyżej stanu wody nie jest najgorszy, choć rdza solidnie się do niego dobrała - kontynuuje konserwator. - Aby doprowadzić go do porządku, "rozebraliśmy okręt do naga", dzięki czemu dokopaliśmy się do pierwotnej, jasnozielonej barwy jednostki. Bo na przestrzeni tych wszystkich lat "Batory" malowany był czym popadnie. A to przecież zabytek.
W grudniu ostatni polski okręt wojenny zostanie przewieziony na dziedziniec Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni.
- A kolejne dwa lata poświęcę na przywrócenie mu wyglądu - także wewnątrz - z września 1939 roku - kończy Lewandowski.
