Niestety, ale wciąż patrzysz na sprawy wyrywkowo, a mimo wszelkich wad i ułomności mamy do czynienia z systemem. Fregaty typu OHP miały być tylko i wyłącznie typem przejściowym, a zatem jakiekolwiek większe nakłady były wówczas niewskazane (dlatego też wzieliśmy okręty w zasadzie bez remontów). Wówczas niemal w pełni oficjalną była opcja dwóch korwet projektu 621 jako typu docelowego. Jaki więc był sens inwestowania w droższe typy okrętów? Dwie OHP nie licząc wszelkich przydatków kosztowały nas ok. 14 mln USD. Marynarka Wojenna nie za bardzo miała inną rozssądną opcję jeżeli chodzi o skorzystanie z FMF (znaczy była też opcja by nic nie brać).
W okresie kiedy zastanwialiśmy się nad pozyskaniem fregat dostępne były (i to wcale nie tak od ręki) holenderskie fregaty, ale typu S, a nie M.
In July 2001, the Dutch Minister of Defense announced that two Kortenaer class frigates would be decommissioned earlier than planned due to budget shortfalls. In late 1999, Defense White Paper 2000 was released, and one of the main provisions was that three of the four four remaining Kortenaer class frigates would be decommissioned between 2001 and 2005.
Pomijając specyficzne sprzedanie fregat Grecji, weźmy Pieta Heina i Abrahama Crijnssena, które sprzedano Emiratom dosłownie chwilę przed okresem, gdy my rozważaliśmy pozyskanie fregat. O ile się nie mylę to umowa opiewała na 360 mln USD za w pełni wyposażone okręty będące rówieśnikami naszych OHP.
Zadam więc proste pytanie:
Co wówczas wydawało się być rozwiązaniem korzystniejszym finansowo? Wzięcie dwóch przejściowych fregat za 14 mln USD (plus koszty śmigłowców i amunicji) czy kupienie dwóch przejściowych fregat za około 360 mln USD?
Powszechnie wiadomo, że Portugalia na przełomie wieków czyniła starania co do pozyskania fregat OHP. Dopiero gdy około 2002-2003 (piszę z pamięci)
zarysowała się wizja pozyskania znacznie nowszych fregat typu M, zaczęto się wycofywać z opcji amerykańskiej.
Byłbym więc daleki od pisania, że w tym samym czasie gdy podejmowano decyzję o wzięciu OHP były dostępne fragaty typu M. Byłbym też daleki od tego, by sądzić, że mieliśmy szansę na pozyskanie jakichkolwiek fregat typu M, bo Belgiia była w pozycji uprzywilejowanej (starali się o nie od dawna, zdając sobie sprawę z konieczności zastąpienia typu Wielingen). Belgijski rząd zatwierdził kasę na podpisanie kontraktu w lipcu 2005 roku. Kwota, o której mówimy to ok.
296 mln USD. Mieliśmy szansę na kupienie tych okrętów porównywalną do szansy nabycia dwóch Vastergotlandów (gdzie tak naprawdę pierowkup miał Singapur dość mocno związany handlowo ze Szwecją zarówno zakupami OP jak i NiM, a także statusem obserwtora w Vikingu).
Zakupy okrętów to (mimo lekkości z jaką o nich się pisze) nie licytacja na Allegro. Wszystko jest dość czasochłonne i w jakiś sposób uzaleznione od nieco bardziej skomplikowanych mechanizmów niż "lizanie co nieco".
maqui pisze:Tym samym kasa jaką włożyliśmy w pseudo remont i dostosowania okrętów do naszych warunków (napięcie), spokojnie wystarczyła by do zakupu lepszych pod każdym względem porządnych okrętów:(.
Fregaty wraz remontami, częściami zamiennymi itp (czyli wydatki u Amerykanów) w okresie 1999-2007 kosztowały nas 16,3 mln USD. Mniej więcej w tym okresie wydaliśmy też około 160 mln zł na bieżącą ekspoloatację (uposażenia, paliwo, energia, wyżywienie itp.) Poźniej remonty w kraju pociągnęły jeszcze za sobą wydatki rzędu 30 mln zł.
Pomijając koszty eksploatacyjne (nie aż tak drastycznie zależne od typu okrętu, ale jak ktoś chce to można pobawić się w ich oszacowanie). Mamy sumaryczne wydatki na fregaty wynoszące mniej niż 10% ceny dwóch fregat typu M.
Pozostaje pytanie o to co dokładnie obejmował kontrakt Holendrów z Emiratami lub Belgią i ewentualnie doprecyzowanie wyliczeń o rakiety, śmigłowce i inne detale. Niemniej przy różnicy wynoszącej 270 milionów dolarów ma to mniejsze znaczenie. A uwzględniając samą specyfikę i okoliczności pozyskiwania fregat (co opisałem powyżej) można uznać, że z punktu widzenia transformacji, jaka miała miejsce w naszym kraju u schyłku ubiegłego wieku, owo rozwiązanie tymczasowe było całkiem sensowne. Oczywiście jak każde rozwiązanie tymczasowe ma jedną specyficzną cechę: TYMCZASOWOŚĆ.
, anulująca idiotyzmy poprzednika. Oby w dalszych działaniach okazał się tak "logiczny". Następna powinna dotyczyć anulowania programu Kormoran i zakup używanych niszczycieli min za granicą. Wypadało by też przemyśleć sens dalszego inwestowania w Gawrona.
