Forum Okrętów Wojennych

O San Carlos był cały temat: http://fow.aplus.pl/forum/viewtopic.php?t=3863
Sądząc po samych wymiarach, wszystkie mogły być jednego typu?

Na opisany już okręt San Carlos zwrócił uwagę de Villars i podał miejsce, gdzie go szukać.

San Fernando, czwarty liniowiec tego imienia w hiszpańskiej marynarce wojennej, zbudowany w Hawanie, zwodowany w 1765. Inna nazwa: Real Familia. Wymiary w stopach hiszpańskich (po 278,6 mm) 197 x 56 x 28. Wagomiar dział na kolejnych pokładach od dołu: 24, 18 i 8 funtów. Tak jak San Carlos był naprawdę 80-działowcem uzbrojonym w 94 działa. Walczył pod Gibraltarem w lipcu 1801. Sprzedano go w 1815.

San Luis, trzeci liniowiec tego imienia w hiszpańskiej marynarce wojennej, zbudowany w Hawanie, zwodowany 30.09.1767. Pierwotne wymiary i uzbrojenie jak wyżej. Miał tego samego projektanta co San Carlos i San Fernando oraz identyczne wymiary, ale rzeczywiście nie wspomina się, aby należał do typu San Carlos. Tak jak pierwotnie San Carlos i San Fernando był naprawdę 80-działowcem uzbrojonym w 94 działa. Musiał być bardzo do nich podobny – nie wiem, czy naprawdę różnił się czymś tak istotnym, że uznano go za odrębny typ, czy po prostu wynika to ze skąpych informacji, jakie o nim mamy. Rozebrano go już w 1789.

Więcej parametrów technicznych i dotyczących służby – na stronie 3decks.

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Dziękuję za odpowiedź obu Panom.
Panie Krzysztofie wśrod okrętów 3 klasy we flocie hiszpańskiej ilością okrętów jednego typu wybijają się trzy typy: "12th Apostles", "San Ildefonso" i "Meregildos". Czym się one wyróżniały, że zbudowano ich odpowiednio 12,11 i 8 jednostek.

http://3decks.pbworks.com/Spanish%20Shi ... %20Classes

Pozdrawiam Janusz.

Okręty te nie wyróżniały się jakimiś pojedynczymi cechami, tylko dobrymi własnościami żeglarskimi (a nawet szerzej) w ogóle. W tych czasach zazwyczaj oznaczało to szybką reakcję na wychylenia steru; łatwość dokonywania zwrotów; mały dryf; dobre chodzenie do wiatru; niewielkie – a w każdym razie łagodne – kiwanie i kołysanie; wysoką pozycję dolnych furt nad wodą; zdolność do zabierania dużych zapasów; ani zbytnią miękkość, ani zbytnią twardość; łatwość instalowania i obsługi ciężkiego uzbrojenia; niezłą prędkość w każdych warunkach pogodowych i przy wszystkich kierunkach wiatru; itd. Oczywiście żaglowiec spełniający wszystkie te warunki byłby ideałem, więc na ogół zadowalano się kilkoma z nich.

Okręty pierwszej grupy to 68/74-działowce zaprojektowane przez Jorge Juana, kiedy tylko przejął kierownictwo hiszpańskiego budownictwa okrętowego w 1750. W tych warunkach nie musiały być nadzwyczajne, by je budowano w długiej serii, wystarczyło, że nie okazały się niewypałem i trafiały w ówczesne potrzeby wielkościowo-uzbrojeniowe marynarki. Kiedy Anglicy zdobyli później dwa z nich, nie wprowadzili ich do aktywnej służby nawet na jeden dzień.

San Ildefonso, zwodowany 22.01.1785, okazał się podczas pierwszych prób morskich tak dobry, że nakazano, by odtąd wszystkie nowe 74-działowce budowano wg jego linii. W 1785 wiceadmirał José de Mazarredo, jeden z najlepszych hiszpańskich dowódców tamtego stulecia, komentował jego własności w następujący sposób: „Żegluje na wiatr jak fregata; daje się obsługiwać i czyni zwroty jak łódka; ma obszerne baterie działowe; jest stateczny we wszystkich pozycjach, sytuacjach i warunkach”. Nie był jednak ideałem – kiwał się zbyt gwałtownie na wzburzonym morzu.

Okręty trzeciej grupy, to słynny typ Santa Ana. Hiszpanie skorzystali ze swej zasobności w twarde drewno tropikalne i postanowili zbudować ogromne, 112-działowe trójpokładowce, które przewyższyły wszystko, co konstruowano przed nimi na świecie. Były strasznie ludzio- i pieniądzo-żerne, ale należały do najlepszych ówczesnych trójpokładowców wszystkich marynarek. Odznaczały się wysoką dzielnością morską i wielką siłą bojową. Były stateczne i na tyle twarde, by móc używać dział dolnej baterii nawet na wzburzonym morzu i przy silnym wietrze; kołysały się słabo i łagodnie; miały niewielki dryf, bardzo dobrze reagowały na ster; mogły bezpiecznie nosić dolne żagle (bez refowania) nawet w sztormie. Nie były tylko bardzo szybkie. Próby prototypu (Santa Ana) wywarły na wszystkich obserwatorach takie pozytywne wrażenie, że 12.12.1786 nakazano, by odtąd wszystkie trójpokładowce budować wg tego projektu.

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Pozdrawiam Janusz.

Panie Krzysztofie poproszę o opisanie fregat Berenguela (1857) i Blanca (1859) oraz fregaty Villa de Madrid (wod. 07.10.1862).
Pozdrawiam Janusz.

Berenguela, Blanca – drewniane fregaty śrubowo-żaglowe zbudowane w Ferrol. Wyporność 2600 ton. Wymiary: 64 x 13 x 7,22 m. Zapas węgla: 234 tony. Silnik o mocy 360 koni nominalnych i 1440 koni indykowanych pozwalał na rozwijanie prędkości 8 węzłów. Uzbrojenie początkowe: 37 dział, w tym 10 dział o kalibrze 20 cm, 26 dział 32-funtowych (o kalibrze 16 cm), 1 działo 68-funtowe. (Podczas kampanii na Pacyfiku 20 dział 20 cm i 6 gwintowanych dział 16 cm). Załoga: 408.

Berenguela – zwodowana w 1857, uczestniczyła w operacjach na wodach Afryki 1859-1860, służyła w Indiach Zach., na Pacyfiku, Morzu Śródziemnym, reprezentowała Hiszpanię podczas otwarcia Kanału Sueskiego w 1869. Wycofana z eksploatacji w 1875, do 1877 hulk w Cavite.

Blanca – zwodowana w 1859, uczestniczyła w operacjach na wodach Afryki 1859-1860, służyła w Indiach Zach., na Pacyfiku, Atlantyku. Jeszcze w 1879 należała do eskadry ćwiczenia ewolucji bitewnych. Wycofana ze służby w 1893.

Ville de Madrid – drewniana fregata śrubowo-żaglowa zbudowana w Carraca, zwodowana 28.09.1862. Wyporność 4478 ton. Wymiary: 86,9 x 15,4 x 8,6 m. Zapas węgla: 720 ton. Silnik firmy Penn & Son o mocy 800 koni nominalnych i 3200 koni indykowanych pozwalał na rozwijanie prędkości 15 węzłów. Uzbrojenie początkowe: 50 dział, w tym na pokładzie głównym 30 dział o kalibrze 20 cm, na dziobowym 6 dział gwintowanych 16 cm, na rufowym 8 dział gwintowanych 16 cm, na łodziach w sumie 2 działa gwintowane 12 cm, 2 haubice 15 cm, 2 działa gwintowane 8 cm. Załoga: 617. Przewoziła żołnierzy na Kubę, służyła na Pacyfiku, Atlantyku, Morzu Śródziemnym. Należała do eskadry ćwiczenia ewolucji bitewnych jeszcze w 1881, ale w 1884 była już rozbrojona, została wycofana z eksploatacji i wkrótce rozebrana.

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie fregaty Petronila (1857).
Pozdrawiam Janusz.

Petronila – drewniana fregata śrubowa, siostrzana jednostka fregat Berenguela i Blanca, a więc o takiej jak one charakterystyce. Zbudowana w Kartagenie, zwodowana 27.02.1857. Eskortowała parę królewską w podróży w 1858, transportowała żołnierzy do Kadyksu, potem została skierowana na Kubę. W 1861 uczestniczyła w demonstracji siły u wybrzeży Haiti, w 1862 w wyprawie do Meksyku. Później ponownie patrolowała wody wokół Kuby. W czasie zbliżania się do portu Mariel 8.08.1863 utknęła na mieliźnie; pomimo wszelkich wysiłków załodze nie udało się ściągnąć fregaty, a gwałtowny sztorm ją ostatecznie zniszczył.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Panie Krzysztofie dziękuję za opis fregaty Petronila.
Poproszę o opisanie fregat Nuestra Sra Del Carmen/Carmen i Nuestra Sra del Triunfo/Triunfo (obie z 1861r).
Pozdrawiam Janusz.

Nuestra Senora del Carmen – drewniana fregata śrubowa zbudowana w Cartagenie. Wyporność 3116 ton, wymiary: 70 x 14 m, zanurzenie 6,40 m. Zapas węgla 430 ton. Silnik o mocy 600 koni nominalnych i 2100 koni indykowanych pozwalał na uzyskanie prędkości 12 węzłów. Załoga: 490. Uzbrojenie: 41 dział, w tym na pokładzie głównym 20 dział 20 cm i 8 dział 32-funtowych; na pokładach odkrytych 1 działo 22 cm oraz 6 dział gwintowanych 16 cm; ponadto na łodziach 2 działa gwintowane 12 cm, 2 haubice 15 cm, 2 działa gwintowane 8 cm.
W 1862 włączona w skład eskadry ćwiczebnej, potem podlegała arsenałowi w Carraca. Od 1866 w służbie garnizonu Kuby, najpóźniej w 1872 z powrotem w kraju, gdzie zwalczała kantonalne ruchy rewolucyjne, następnie skierowana na Filipiny, gdzie uczestniczyła w walkach z krajowcami. Wróciła do Hiszpanii w 1878. W 1880, 1881, 1883, 1885 włączana w skład eskadr ćwiczebnych. W 1890 figurowała na liście okrętów nie nadających się już do służby, skreślona z listy floty w 1893. W 1897 nakazano ją sprzedać.

Nuestra Senora del Triunfo – drewniana fregata śrubowa zbudowana w Carraca. Wyporność 3200 ton, wymiary: 70 x 14 m, zanurzenie 6,16 m. Zapas węgla 350 ton. Silnik o mocy 500 koni nominalnych i 1900 koni indykowanych pozwalał na uzyskanie prędkości 11 węzłów. Załoga: 480. Uzbrojenie: 41 dział, w tym na pokładzie głównym 20 dział 20 cm i 8 dział 32-funtowych; na pokładach odkrytych 1 działo 22 cm oraz 6 dział 32-funtowych; ponadto na łodziach 2 działa gwintowane 12 cm, 2 haubice 15 cm, 2 działa gwintowane 8 cm.
W 1862 włączona w skład eskadry ćwiczebnej, potem weszła do Eskadry Pacyfiku, utworzonej z myślą o wyprawie naukowej. Rejs zaczęty w Kadyksie, przebiegał przez Brazylię, Argentynę, Falklandy, wokół Hornu, przez Chile, Acapulco, Kalifornię, zakończył się na Filipinach. Ale fregata Triunfo spłonęła w wyniku wypadku, spowodowanego nieostrożnością, 25.11.1864 podczas postoju na wyspach Chinchas.

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów fregaty LEALTAD (1860).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

Lealtad - drewniana fregata śrubowa zbudowana w Ferrol, tego samego typu co opisywana wcześniej Nuestra Senora del Triunfo, czyli o tych samych danych technicznych i uzbrojeniu, poza wypornością określaną na 3075 ton.
Skierowana do służby na Kubie, w latach 1861-1862 brała udział w ekspedycji meksykańskiej, potem znów na Kubie, po powrocie do Hiszpanii brała w Kadyksie udział w rewolucji z września 1868, w 1872 włączona w skład eskadry rezerwowej, następnie kolejny raz służyła na Kubie, skąd powróciła w 1882. Włączona w skład eskadry szkolnej, w 1883 odwiedziła Portsmouth i Southampton. W 1884 nadal należała do eskadry szkolnej, wycofana z aktywnej służby w 1885, pełniła w rezerwie rozmaite podrzędne role jeszcze w 1897.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Panie Krzysztofie dziękuję za opis fregat Triunfo i Carmen.
Poproszę o opis fregaty Nuestra Sra del Patrocinio/Resolucion/ oraz jej "przeróbki" na Mendez Nunez (1862).
Pozdrawiam Janusz.

Nuestra Senora del Patrocinio, potem Resolución – drewniana fregata śrubowa tego samego typu co Nuestra Senora del Triunfo, czyli o tych samych co ona danych technicznych i uzbrojeniu. Zbudowana a Ferrol, zwodowana w 1861. W 1862 wcielona do Eskadry Ćwiczebnej, potem wzięła udział w opisywanej przy Triunfo ekspedycji naukowo-politycznej na Pacyfiku (oraz w wojnie z Peru i Chile), po czym wróciła na Atlantyk znowu wokół przylądka Horn, przebywała na Falklandach, potem w Montevideo i Rio de Janeiro. Zasłynęła z bardzo dobrych własności żeglarskich. Powróciła do Cartageny dopiero w 1866. Została rozbrojona, a w 1869 przekształcona w opancerzoną fregatę centralno-bateryjną i przemianowana na Méndez Nunez. Odtąd wyporność 3382 tony, długość 70 m, szerokość 14 m, zanurzenie 6,75 m (albo 72,02 x 15,05 x 6,43 m). Bunkry na 400 ton węgla. Silnik o mocy 500 koni nominalnych i 1449 koni indykowanych pozwalał na rozwijanie prędkości 6,5-8 węzłów. Uzbrojenie: 4 działa 22 cm z Woolwich oraz 2 działa 20 cm z Woolwich. W 1880 miała sześć gwintowanych, odprzodowych dział Armstronga, w tym 4 działa 9-calowe i 2 działa 8-calowe (nie zdziwiłbym się, gdyby chodziło o te same, co wymienione wcześniej, ale tego nie wiem). Pas pancerny chroniący baterię i siłownię miał 11 cm grubości. Załoga: 450. Służyła na Morzu Śródziemnym w 1871 i 1872. W 1872 należała do eskadry rezerwowej. W służbie do około 1888.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Nuestra Senora del Patrocinio nazwany oficjalnie 14.9.1859
19.9.1861 wodowany
28.12.1861 nazwany Resolution
28.6.1862 wszedl do sluzby
14.2.1867 rozkaz o przebudowie na fregate pancerna
9.6.1867 wszedl do doku w Cartagenie w celu przebudowy
7.3.1870 powrot do sluzby jako fregata pancerna
21.8.1870 nazwana Méndez Nunez.
4.6.1886 wycofana
6.1.1896 sprzedana na licytacj Pansu Hermanos (=Bracia)
3.1896 zlomowany w Mahon