Jak siedzę przy komputerze i coś tam robię, to mi się ładuje na kolana i pokazując na ekran mówi bum! bum!
- Co Michał, włączyć pancerniki?
- Taa
No to włączam.
Synek z zachwytem patrząc się na pancernik
- Ooo
- Co ma strzelić
- Taa
Pancernik strzela
- Aaa ( z zachwytem )
pociski lecą ( kamera w środku salwy )
- Łoo
pociski trafiają malowniczo obramowując cel i jest kilka trafień
- Łaaa ( z totalnym zachwytem )
a potem jeszcze kilka wzdechów.
A jak jakiś wybuchnie to prawie ekstaza.
Widać że synek swojego taty, za 20 lat będzie mógł przejąć rozbudowę symulacji
A co jakiś czas ściąga z półki którąś z książek ( za każdym razem jak sięga po Lacroixa albo Friedmana, to wzrasta mi poziom niepokoju
), otwiera na zdjęciach lub planach okrętów i się zachwyca i robi wzdechy.Na szczęście już mu przeszło czytanie jednorazowe. Kiedyś uwielbiał czytać Angorę, ale nadawała się do czytania tylko raz...
Oj jestem dumny i blady ze swojego syna.
A może nie długo będę nawet doomny
( ci co kiedyś grali w dooma - ale tego starego z 1993 roku, to wiedzą o co chodzi
)
