5 cali na górze i 7 poniżej, teoretycznie ani jedno ani drugie nieprzemijalne przy kącie uderzenia rzędu 30 stopni.
Jeśli uwierzysz wymysłom navweaps to tak. Ale nad Formułą F użytą do obliczeń tamtych przebić, to się parę razy znęcałem. Nie ten pocisk.
"Panowie niemcowie" co dotarli do krzywych wyznaczonych przez bodaj Kruppa, które określają parametry przebicia pancerzy niemieckich przez pociski niemieckie, wskazują, że przy tym kącie trafienia i dystansie rzędy 13 km, to nawet burta 305 mm była osiągalna dla pocisków Bismarcka. Tak na styk. Zwłaszcza jeśli brać pod uwagę nieco inną jakość płyt I wojennych z II wojennymi niemieckimi, które były wyznacznikiem krzywych kruppowskich. Powiedzmy że to zapas na 2 calowy skos znajdujący się za głównym pasem pancernym Hooda.
Te krzywe niemieckie, to były wyznaczone na podstawie prawdziwych przebić pancerza a nie jakiś wzorów.
Wzory dopasowano potem żeby pasowały do tych krzywych.
Oczywiście wszędzie przy wzorach uwaga, że przy wartościach krytycznych prędkości możliwe jest pełne wejście jednego pocisku w kondycji pozwalającej na pełną detonację po drugiej stronie, oraz nawet rykoszet, dwóch pozornie identycznych pocisków trafiających w pozornie identyczne pancerze w pozornie identycznych okolicznościach.
EDIT:
Zrobiłem sobie teścik. Przy użyciu FaceHD69 i parametrach pancerza burtowego Hooda, dystansie walki 14,5 km, kącie trafienia 40 stopni, pocisk Bismarcka po trafieniu w główny pancerz burtowy Hooda powinien się przebić i wyjść z prędkością trochę ponad 100 m/s. Potem oczywiście są jeszcze kolejne płyty i pytanie jak daleko doleci zanim się rozpęknie.
Przy kącie trafienia 50 stopni powinien się nie przebić.
Co tam różni myślą o FaceHD to już inna sprawa.
Prince of Wales znajdował się z tyłu za Hoodem, z tej perspektywy „przed masztem blisko burty” oznacza na pewno jedynie „blisko masztu na prawo od niego”. Trudno byłoby nam ustalić dokładne miejsce.
To nie ulega wątpliwości. Tu nie ma między nami niezgody.
Z tego co pamiętam u podstawy przy pokładzie pancernym coś rzędu 6-7 cali. Nie za dużo jak na piętnastocalowy pocisk.
Taki co trafił bezpośrednio w taki pancerz i do tego pod sprzyjającym kątem - oczywiście. Ale przecież coś wcześniej już trafił. Mamy więc wytrącenie z toru lotu, jakieś spowolnienie itd. Jakie to cholera wie.
Przywiązujesz zbyt dużą wagę do tych superprecyzyjnych teoretycznych wyliczeń
Zdziwisz się, ale nie. Zbyt długo żyję na tym świecie żeby ufać takim obliczeniom. Ale wskazują one co może być bardziej a co mniej prawdopodobne. Nie można wykluczyć, że pocisk który trafi w przednią wieżę, tak zrykoszetuje że przeleci przez nadbudówki, potem się odbije od czegoś tam i dopiero wtedy aktywuje, potem wpadnie do szybu wentylacyjnego rufowej maszynowni i wybuchnie w środku.
Jaka jest szansa na to zdarzenie?
A jeśli chodzi o te precyzyjne obliczenia przebicia pancerza. Zakładając nawet że wzory odpowiadają w 100% rzeczywistości ( a wiadomo że nie odpowiadają ), to obliczają to co w danej marynarce uważane jest za limit przebicia. W USA było to szansa 50% że w tych warunkach przebije. To znaczy, że 50% pocisków uderzających w takich warunkach nie przebije. Dość jasne jest, że jak pocisk jest blisko wartości krytycznej to mamy klasyczną logikę rozmytą z szansą że raczej przebije albo raczej nie przebije.
I na samym końcu nie można wykluczyć jakiejś lokalnej wady materiału czy wykonania, którą przeoczyła kontrola techniczna.
Ale tłumaczenie różnych zjawisk sytuacjami wyjątkowymi to trochę pójście na łatwiznę. Choć nigdy się nie wykluczy że coś takiego miało miejsce.
A skąd pewność że „lontem” nie były podajniki dla czterocalówek?
To by trzeba było znać dokładną budowę wind pocisków 4 calówek. Czy bez rozbierania całej konstrukcji było możliwe takie wsadzanie pocisków żeby lont się zrobił. Ja niestety takich planów nie mam, ale szczerze wątpię by to było "łatwo możliwe". Brytole byli nieco przeczuleni pod tym względem po Jutlandii. Preferowali rozwiązania potencjalnie zakleszczające się, ale zapewniające brak lontu nad rozwiązaniami potencjalnie mniej zakleszczającymi ale lontowymi. Hood oczywiście był okrakiem pomiędzy I i II wojną i wszystkich zalecanych udogodnień się na nim wsadzić nie dało. 4 calówki to sprawa późniejsza, więc niby powinno się wsadzać nowy styl, ale znów to była przeróbka "na szybko" w miejsce 5,5 calówek. Do tego ostatnie zmiany to już w czasie wojny, gdzie liczy się tempo. Kto wie czy ktoś czegoś w stoczni nie spaprał. Ale znów pójście na łatwiznę. Analiza Jurensa, mimo ze ma już 25+ lat, nadal jest jak najbardziej słuszna.
Ale też nie można wykluczyć, że ktoś sobie w magazynach "zapalił papierosa" albo zapragnął popełnić samobójstwo. Albo był tam jakiś fanatyczny miłośnik Niemców i chęci udowodnienia wyższości Bismarcka nad całą Royal Navy. Zatopienie Hooda jedną salwą byłoby fajnym tego symbolem, więc to ten ludź specjalnie wysadził okręt.
Udowodnij mi że tak nie było!
EDIT
Może tak jeszcze jedno z ostatnich ( ostatnie? ) zdjęć Hooda zrobione z pokładu Prince of Wales. Nie wiem jakim aparatem ani z jakim obiektywem, ale po kącie widzenia ( na szczęście wieża wchodzi w pole ) widać mniej więcej co załoga PoW mogła widzieć. Powiedziałbym, że jeżeli ktoś się akurat gapił na Hooda nawet gołym okiem, to mógł dość dokładnie określić miejsce trafienia.
Może nie co do metra, ale raczej trafienie w kadłub od trafienia w wieże to się odróżnić da. Choć oczywiście znane są na świecie przypadki widzenia rzeczy których nie było, albo odwrotnie i świadkowie nie raz byli gotowi przysiąc, że coś widzieli, a jak się okazało to nie miało miejsca.
).
